Vlaamse fictie versus Netflix: de kijker wint

Het lijkt David tegen Goliath. Toch is de competitie tussen Vlaamse en internationale fictie een strijd waarin enkel winnaars zijn. Netflix voegt alsmaar meer Vlaamse series toe aan het aanbod en omgekeerd houdt de internationale streamingdienst onze lokale fictiemakers scherp. Een situatie waar niet enkel de kijker, maar ook de adverteerder beter van wordt.

“De komst van internationale streamingdiensten als Netflix heeft de lat voor fictie een stuk hoger gelegd”, stelt programmabaas Olivier Goris. “Reeksen van eigen bodem worden plots vergeleken met internationale toppers als Black Mirror, The Crown en House of Cards. Vlaamse series weten bij iedereen een snaar te raken en dat is ook het buitenland niet ontgaan. Onze fictiereeksen steken massaal de grens over, denk aan Beau Séjour, Gevoel Voor Tumor, Tabula Rasa of Tytgat Chocolat. Recent werd aangekondigd dat De Twaalf, de reeks die de prijs voor ‘beste scenario’ won tijdens Canneseries, intussen wereldwijd verkocht is en te zien zal zijn in Australië, Nieuw-Zeeland, Spanje en Frankrijk. Nadat de reeks eerder al de prijs voor ‘Beste scenario’ in de wacht sleepte op Canneseries. En dat voor er ook maar 1 minuut werd uitgezonden op Eén. Vlaamse topfictie is smullen voor de kijker en garandeert hoge kijkcijfers voor adverteerders.

Internationale productiebudgetten doen duizelen. Hoe kunnen onze lokale producties daar mee concurreren? Jan Matthys (Vlaams regisseur die ook voor BBC en Netflix regisseert) maakt de vergelijking. “Vlaamse fictiemakers zijn getraind om ‘creatieve oplossingen’ te zoeken. In de serie die ik regisseerde, ‘The Last Kingdom’, zat bijvoorbeeld een scène met paarden. We hadden een tiental beesten op de set, ik begon direct kostenefficiënt te denken : als we nu eens dezelfde paarden vanuit verschillende hoeken filmen, lijkt het alsof we er 50 hebben. Meteen krijg ik de special-effect man op mijn dak: dat was zijn job, ik moest mij daar niet mee bezighouden.

Kostenefficiënt en creatief zijn dus. Ook in het kostenplaatje uitdenken. "We moeten inderdaad met een hele reeks partners in zee om het budget rond te krijgen”, bevestigt Olivier Goris. “Voor GR5, een psychologische roadthriller die dit voorjaar de zondagavond moet domineren, ging Eén aankloppen bij Telenet, werd taxsheltergeld opgehaald en is er een samenwerking met de Duitse zender ZDFneo.” Het vraagt meer moeite, maar het loont.

Ook kijkgewoontes evolueren: er wordt meer on-demand gekeken of gebingewatched. Ook die trein mist VRT niet. Canvas zal bijvoorbeeld nog meer gebruikmaken van de mogelijkheden die het on-demandplatform VRT NU biedt. In januari pakt de zender uit met het derde seizoen van The Handmaid’s Tale. Al van bij de eerste aflevering is de hele reeks online te bekijken. "Logisch", vindt Goris. "Het vorige seizoen van dezelfde reeks werd voor 70 procent uitgesteld bekeken. Dan weet je dat mensen dat soort reeksen liever in hun eigen tempo bekijken."

Die buitenlandse fictie blijft trouwens een van de pilaren van de zender. Ook al zijn veel van die reeksen eerder op andere platformen te zien. "We willen met Canvas een gidsfunctie opnemen", legt Goris uit. "Het beste buitenlandse werk is bij ons te zien. Waar mogelijk proberen we er nog iets extra aan toe te voegen." Nu we het bejubelde Chernobyl brengen, wordt er ook een reportagereeks van Rusland-kenner Jan Balliauw aan gekoppeld die in de besmette zone rond de kerncentrale op zoek ging naar de verhalen achter de fictie.” Net die meerwaarde geven bindt kijkers. Door op alle gebieden voortdurend de vinger aan de pols te houden, zit VRT dus stevig in het zadel voor nieuwe tv-tijden.